பாரதியின் மீசைக்கு
கால்கள் முளைத்தன
ஓர் இரவில்
இரவினிடையில்
அவை
மெல்ல நடந்து
உறங்கிக் கொண்டிருந்த
மோனாலிசாவின்
விழிகளுக்கு மேல்
பள்ளி கொண்டன
புருவமற்ற்
ஏக்கத்தில்
புன்னகையைத் தொலைத்த
அந்தப் பேரழகியின்
உதடுகளில்
ஒட்டிக்கொண்டது
பேராண்மையும்
பெண்ணுக்குள்
வீரத்தை வைத்த
ஆனந்தத்தில்
ஒளிர்கின்றது
மீசையற்ற
அந்த
அசகாய சூரனின் முகம்
இன்னும்
கம்பீரமாக!
