வாமனம்....

மேசைமேலிருந்த பூந்தொட்டி
குளியலறையில் இருந்த
நீ வாங்கி வந்த நீலகுவளை
அலமாரியிலிருந்த பலவண்ண ஆடைகள்
அடுக்கி வைத்த புத்தகங்கள்
கம்பிவழி உன் குரலைக் கொண்டுவந்து சேர்க்கும்
தொலைபேசி

கைக்குள்ளிருந்து அடிக்கடி சிணுங்கி
உன் முகத்தைக் காட்டும் அலைபேசி

என்று கண்ணுக்குத் தெரிந்த நினைவுச் சின்னங்கள்
எல்லாவற்றையும் அகற்றி விட்டேன்.

கண்களிலா.
மூளையிலா

இதயத்திலா..
உடல் முழுவதிலா..
உடல் பரவிய குருதியிலா..
குருதியின் அணுத்திரளிலா...
தேடித் தேடிக் களைத்து விட்டேன்...

கண்ணுக்குத் தெரியாத
உன் நினைவுகள்
இருக்குமிடம் அறியாமல்....

அதனைக் கொல்ல எத்தனை முறை
நித்தம் நித்தம் யுத்தம் செய்தேன்
புத்தம் புதிதாய் பொலிவு கொண்டெழுந்தது
வெட்டிய பின்னும் ஒட்டிக் கொண்ட
இராவணன் தலைகளாய்....

மறக்கத் துடித்த ஒவ்வொரு கணமும்
மூன்றாம் அடிக்கு இடம் கேட்டு வைத்த
வாமன பாதமாய் அழுத்தி மிதித்தது
இதயத் தலையை.....

தேனில் மூழ்கிய சிற்றெறும்பாக
பாகில் மூழ்கிய கட்டெறும்பாக

உன் நினைவில் மூழ்கி
நித்தமும் மடிவதென
 சத்தியம் செய்தேன்.

அதற்கும் எனக்குமான
போட்டியில்
உன்னைப்போலவே
வெற்றி கொள்வது

உன் நினைவுகளே...



ஆதிரா..